ماه محرم، ماه فراق و وصال، ماه افتادن و برخاستن، ماه رفتن و بازگشتن، ماه روییدن و رویانیدن از راه رسیده، و ما چه نیک‌اقبالیم که بار دیگر سیه‌پوش عزای حسین شده‌ایم و چه از آن بهتر که طالب خلق و خوی اوییم. چقدر باید بر خود ببالیم که قلب و دل و عقلمان را با مرام حسین در می‌آویزیم؟
بار الها! چقدر از تو شاکر باشیم که شیوه‌ی پیشوای حق‌پرستان را برگزیده‌ایم و تا آخرین لحظه از عمرمان خواستار مبارزه با ظلم و استبداد و تیرگی‌هاییم، چرا که حسین‌بن علی(ع) با علم‌الیقین، هرچه را که داشت، در راه مقدس خویش یعنی اسلام راستین فدا کرد و در این راه از هیچ‌کس و هیچ خطری نهراسید و تسلیم زورگویان نشد؛ زیرا که او در مکتب علی پرورش یافته بود و این سفارش پدر را آویزه‌ی گوش خویش قرار داده بود که: هر مظلومی که ظلم را به خویش روا دارد، به اندازه‌ی ظالم، گناهکار است.
او با قیامش روح صلابت، حمیت و آزادگی را در جان شیعیان متجلی ساخت و در آن روزگار که به هم ریختگی و ویرانی اخلاقی رهبران و بزرگان مسلمین را در بر گرفته بود، تنها راه درمان را قیام آشکار دید و جانبازی در راه رسیدن به حق را بر جریده‌ی تاریخ ثبت کرد.
باشد که از برکات این ماه عزیز برخوردار شویم و از سرور و سالار شهیدان طلب یاری کنیم تا گام‌هایمان را در مسیر برحقش بنهیم. ان‌شا‍‍ء‌الله.
0 نظرات:
ارسال یک نظر